24-09-2011

Hallo!

Vandaag even in het Nederlands.

Ondertussen ga ik al drie weken naar school. Het begint te wennen. Mijn lessenrooster van buiten kennen zit er nog niet bij. Het verandert immers nogal veel. Ik ben gestopt met wiskunde.  Dat wou ik eigenlijk sowieso niet volgen, maar ik had anders de donderdag vier uur vrij. Probleem: als ik donderdag wiskunde volg, dan moet ik de maandag ook wiskunde volgen. In het begin kwam ik de maandag gewoon niet af. Dan belden ze altijd van school. Nee, ik spijbel niet. Ik dacht gewoon dat ik tegelijkertijd een andere les had, wat blijkbaar niet waar was.  Dus schaf ik wiskunde maar af. Ik zie het niet zitten om maandag ook te komen (die les duurt van 17 tot 18u). De oplossing is dat ik gewoon even naar huis ga donderdagmorgen.

Ik volg hoofdzakelijk filosofie. Een paar lessen geleden hadden we het over ‘la honte’ of de schaamte. Een interessant onderwerp. Waarom schamen wij ons? Zijn anderen de oorzaak? Schamen wij ons door wat zij van ons denken? Waarom kent een kind dan geen schaamte? Madame Berthier babbelt dan weer twee uur aan één stuk door. (Er is wel even pauze. De leerlingen blijven niet zoals wij in de klas zitten, maar gaan op de gang zitten/staan. Leerlingen durven ervan te profiteren tijdens de pauze weg te lopen. Verder hebben we het ook gehad over voedsel, anorexia,… en momenteel over  kannibalisme (antropofagie). De leerkracht ging mij bijna geen tekst geven (Le cannibale: monstre ou bon sauvage?), omdat het te moeilijk was. De teksten zijn inderdaad wat moeilijk..  Maar zonder word ik bijna gedwongen helemaal niet op te letten. (Ik kan jullie zeggen dat het verleidelijk en gemakkelijk is om niét te luisteren.)

In Grieks is het altijd aangenaam. Het leuke is dat ze alles geloven wat ik zeg… op vlak van Grieks toch. We moeten een tekst vertalen van Pausanias, le tour de la Grèce. Van Grieks naar Frans vertalen valt best mee, al heb ik wel moeite met participia. Vooral als ze passief en verleden zijn. Waarom vertalen we niet met après que..? Het lijkt me zoveel eenvoudiger.
We hadden gisteren een toets van de verbuigingen. Ik was er niet op voorbereid, maar ik heb het er toch goed vanaf gebracht. “Charlotte, vingt!”
Ik hou van Mme Simon haar manier van spreken. Ik schrijf haar mooiste zinnen op. Antoine was  bijvoorbeeld aan het indutten. “Aaaaaaantoine! Je te réveille à quelle heure?!” schreeuwt ze half door de klas. Grappig.

In latijn hebben we een tekst over Romulus en Remus gelezen. Ik moest samenwerken met drie jongens. Ze wilden Engels praten. Het waren vooral scheldwoorden die uit hun mond kwamen. Plots zei er één “ik ben moe” en hij kon ook een zekere “godverdomme” zeggen. De jongen tegenover mij beweerde dat hij ook iets in het Nederlands kon. Ik was zo verwonderd! Hij zei: “Iek oe van joe” “Aaaaaaaah, ik hou van jou, je t’aime” “Ouais, ça!”
Ik ben niet geweest naar de laatste les, ik moest naar het stadhuis. Dora, met wie ik samen Latijn volg, zei dat ik niet zoveel gemist heb, het was herhaling van de infinitiefzin.

In mijn vrije uren ga ik graag winkelen. Mijn valies gaat nooit meer dicht kunnen.

Het moeilijkste is wanneer leerkrachten stukken tekst dicteren. M André lacht dan altijd, heb je het Charlotte? Nee…

Het schijnt dat Fransen de subjonctief praktisch niet gebruiken, toch niet in spreektaal. Ze zeggen bijvoorbeeld ‘bien que je suis’ in plaats van ‘bien que je sois’.

Ik volg ook Duits. Mijn vocabulaire kennis is niet zo uitgebreid. Iedere les moeten we een tekstje schrijven. Gisteren kregen we de vraag: ‘Was würden sie tun, wenn sie einen Monat lang ohne Internet leben sollten?’ Ik antwoord graag beknopt (omdat ik niet anders kan, ik mis de woordenboeken in B10..4?). Mijn buurman daarentegen is enorm perfectionistisch. Hij wil altijd Franse zinnen letterlijk vertalen in Duits. Ik heb hem al verschillende keren proberen duidelijk te maken dat dat niet lukt.. Hij luistert niet. We zijn het nogal veel oneens. Hij blijft schattig.
We hebben ook een toets gehad van woordjes, maar ik had de woordenlijsten niet gekregen. Ik denk dat ik twee op twintig heb. Ik heb Nederlands-Duitse woorden ingevuld. Mevrouw zal het niet meetellen.

Donderdag had ik voor de eerste keer éducation physique. Voor de bac moeten de leerlingen elk een menu kiezen bestaande uit drie sporten. Ik heb menu 1 gekozen: dans, badminton, 3 x 500 m lopen. We beginnen met badminton. Normaal gezien. Maar de zeer enthousiaste turnleraar was komen  babbelen met mij en ik zei dat ik echt alles graag deed, maar geen badminton. Hij gaat dus het programma veranderen en we beginnen met dans! (Hij stelde het zelf voor, was nooit mijn bedoeling om het programma te veranderen…)

Mijn weekend.
Ik hou van de weekends. Alles rustig aan. Vorige zondag zijn we naar Montpezat geweest. Een dorpje hoog in de bergen op een klein uurtje hiervandaan waar Clothilde haar ouders wat eigendom hebben. (Waaronder stukjes bos, ik begrijp niet waarom.) ’s Ochtends zijn we appels gaan plukken. Het was koud. Ik ben binnengegaan in de boucherie beneden in het dorpje. Ik kwam enkele jaren terug in de tijd terecht. Het beperkte aanbod vlees moest nog allemaal in de winkel zelf met een groot mes worden gesneden. We kochten er ‘Caillettes’,  een lokale specialiteit. Bolletjes paté met spinaziebladeren erin. 

Des Caillettes

Des Cèpes

Daarna zijn we naar huis gereden om te eten en wat later opnieuw naar Montpezat vertrokken. Ik zit trouwens graag in de auto, dan kijk ik naar het landschap. ’s Namiddags zijn we de bossen ingetrokken op zoek naar Cèpes. Onvindbare champignons. Na uren zoeken hadden we drie manden vol. Ongelooflijk lekker!

Na de champignonnenjacht zijn we nog even bij Paul langs geweest. Een oude man die nog steeds in dezelfde berghut woont waarin hij geboren werd. Opnieuw terug in de tijd. Hij is heel zijn leven herder geweest van schapen en geiten, maar is nu op ‘retraite’. Ik kreeg er een glas water met munt in. Fransen draaien graag van alle soorten smaakjes in hun water. Ik had het maar al te graag uitgegoten op de houten vloer.

Soms vliegt de tijd hier wel voorbij. We zijn al opnieuw weekend! Om de twee weken komen de zus van Clothilde en haar vriend op bezoek. Ze blijven dan heel het weekend.
Deze week lag er een speelgoedgitaar in de zetel. Nadat ik hem had proberen te stemmen, begon ik erop te spelen. De klank was uiteraard niet goed. Clothildes moeder haalde toen haar oude gitaar van onder het stof. Er zijn nog drie snaren intact. We zullen nieuwe gaan kopen!

Vorige week was M André met mij aan het lachen dat België geen regering heeft. Ik heb hem maar vlug verteld dat we er wél één gaan hebben!
Er kwam eens een Vlaamse naam voor in zijn cursus, Wieland Kuijken. Ik heb geprobeerd het hem te leren uitspreken. “Khuukhun?” “Non, Kuiken, c’est un poussin.” “Khuukhun?” Ik heb het opgegeven.

Ik vind het trouwens leuk om met nieuwe mensen te praten. Er was een meisje die dacht dat ik tweetalig was. Zo’n compliment!
Ik leer hier veel nieuwe woorden. Misschien niet allemaal even deftig Frans.
Ik vind het nog steeds raar om ‘salut’ te zeggen wanneer je iemand tegenkomt.

Nog wat foto's:

Clothilde en ik bij het huis.

Naar de Intermarché.

De mama die opnieuw stiekem foto's trekt.

Bij een middeleeuws huis in de bergen.

A plus, Charlotte